Bazen sessiz ve içe dönük bir tavır sergilediğimiz zamanlar olur konfor alanımızdan çıkmayı hiç istemediğimiz…
Kendimizi ifade etmekte zorlandığımız, yaşadıklarımızı diğer insanlarla paylaşamadığımız, içimize döndüğümüz, o halimizle kendimizi mutlu hissettiğimiz…
Aslında bu doğamızda vardır, bir kaplumbağa gibi. Sırtımızdaki o kabukla mutluyuzdur. Hiç yük gelmez bize nedense. Hatta hayatın zorlukları karşısında en kolayından savunma mekanizmalarımız devreye girer birden kabuğumuza çekiliveririz.
Ama o kadar kolaydır ki ordan çıkmak için sadece minik bir uyaranla yüreklenmek gerekir.
Bir düşünün bakalım…
Kabuğumuzun içinde miyiz, böyle iyi miyiz, yoksa kabuklarımızı kırmaya yürekli miyiz? 🐢
